Als supporter van ADO Den Haag is het niet altijd even makkelijk geweest.
Even wat info vooraf: Na elf! jaar eerste divisie was promotie een aantal seizoenen geleden een feit. Eredivisie! Na een paar leuke seizoenen was het vorig jaar goed mis. Een veldbestorming door de supporters, een trainer die door de bedrijgingen voortijdig vertrok, een hoop negatieve publiciteit eromheen en als laatste de degradatie naar de Jupiler League.
Dit seizoen was iedereen heel erg optimistisch. Den Haag zou wel even kampioen worden. Met een nieuw stadion, een aantal eredivisiewaardige spelers en de hoogste begroting ooit in de eerste divisie zag het er echt rooskleurig uit.
Niet leek een terugkeer van ADO in weg weg te staan..maar het werd een voetbalseizoen dat voortdurend overschaduwd werd door randverschijnselen en slechte prestaties. Van een vermeend gokschandaal tot twee vertrokken directeuren en van wat vechtpartijen tussen supportersgroepen (waarbij soms zelfs spelers van ADO waren betrokken) tot torenhoge schulden waardoor ADO langs de rand van de afgrond ging. „Alles hebben we gehad. Het leek wel een horrorfilm, waarin ik was beland,” zei trainer Wiljan Vloet eerder.
Toch werd de 6e plaats op de ranglijst behaald, waardoor er nacompetitie gespeeld mocht worden (beste clubs van de eerste divisie tegen de slechtste van de ere, strijden om promotie/degradatie). De meesten waren erg pessimistisch.. waaronder ikzelf. Toch bleek er iets in de spelersgroep gegroeid te zijn.. en werden er geweldige wedstrijden gespeeld, met heel veel strijd.. ookwel “schuim op de bekke”.
Afgelopen zondag werd het een feit. ADO won de allesbeslissende wedstrijd, en promoveerde. Ik heb echt in jaren niet zo’n explosie van vreugde meegemaakt! Na het laatste eindsignaal kon ik me niet beheersen, en ben uit de betonnen bak omhooggeklommen en het veld opgerend.. om de ”experience” maar even compleet te maken!